Ik weet niet meer hoeveel mensen ik behandeld heb met de reguliere diagnose ‘lumbale Hernia Nucleus Pulposis’. De verschijnselen lijken op elkaar; pijn in de lage rug, met uitstralende pijnen, al dan niet met uitval van motorische functies en veranderde sensaties in het been. Natuurlijk kan men deze verschijnselen classificeren. Men groepeert de symptomen en zoekt naar de overeenkomsten. Zo lijkt het beeld al snel overeen te komen met een herkenbaar patroon, de uitstraling correspondeert met de irritatie van de zenuwwortel, komend uit de wervel X. Het protocol bij deze herkenning is bekend.
Door deze patiënten fenomenologisch te onderzoeken komt het individuele patroon naar voren. Fenomenologisch onderzoek kijkt naar datgene wat er op dit moment aan dysfuncties voor handen is. Gecombineerd met de unieke (ziekte)geschiedenis, de constitutie en het functioneren, volgt een individueel beeld hoe in het lichaam de symptomatische verschijnselen zijn ontstaan. Geen van deze patiënten met de reguliere diagnose HNP heb ik hetzelfde behandeld. Telkens kwam een uniek patroon naar voren van meerdere dysfuncties die elkaar in stand houden. Statistisch lijkt er een terugkerend stelsel herkenbaar te zijn, wat in een ‘evidence based’ onderzoek als standaard aangemerkt zou kunnen worden. Deze neiging van de moderne medische wetenschap gaat echter voorbij aan de uniciteit van de mens. Darmen en nieren zijn vaak uitlokkers van de lumbale uitstralingsproblemen, maar hoe dat patroon zich verder ontwikkeld is van mens tot mens verschillend.

Een aardig voorbeeld van dit unieke patroon is het volgende geval, dat ik mij zo goed herinner vanwege de laatste druppel die de klachten deed uitbarsten. Een man van 45 jaar komt met acute lage rugklachten, met uitstraling en motorische uitval. Volgens het segment L5-S1. “Het is verleden week acuut ontstaan”, vertelde de man, “bij het pakken van een enveloppe van het salontafeltje”. Deze enveloppe was blauw gekleurd en afkomstig van de instelling die het niet leuker kan maken. Bij onderzoek trof ik een blokkering van de 5e lendenwervel en het linker SI-gewricht, geheel volgens verwachting. Onderliggend waren echter een retractie van de peritoneale verbindingen van het colon sigmoideum, sterke kanteling rechter regio hypochondria met een grote tractie aan het diafragma. Door deze omstandigheden waren de laatste twee borstwervels en de eerste vier lendenwervels als groep nauwelijks mobiel. Alle beweging van de onderste wervelkolom moet daardoor vanuit de onderste ‘vrije wervel komen, in dit geval L5-S1. Een overbelasting is dan snel gemaakt, zeker bij een aanslag (van de belasting J). Behandeling van alle problemen deed de klachten snel afnemen en niet meer terug keren. In dit geval een indirecte meevaller voor de staatskas door de uitsparing van een dure hernia-operatie. Op verschillende gronden is het jammer dat we vaak niet verder kijken naar het individu.